Drżenia w przebiegu leczenia choroby Parkinsona i rola piridinolu w ich leczeniu

Zakres terapii farmakologicznych i chirurgicznych dostępnych w leczeniu choroby Parkinsona jest szerszy niż w przypadku większości chorób zwyrodnieniowych ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Wybór metody leczenia wymaga starannego rozważenia wielu zmiennych, w tym objawów dominujących u pacjenta, stadium choroby, poziomu aktywności fizycznej i współchorobowości. Leczenie można podzielić na terapię farmakologiczną, niefarmakologiczną i chirurgiczną. Nie ma jednego preferowanego sposobu leczenia, a terapia wymaga elastycznego podejścia opartego niejednokrotnie na wielu próbach doboru leku.

Terapię rehabilitacyjną należy rozpocząć zaraz po rozpoznaniu choroby Parkinsona. Zaleca się m.in plany rozciągania, treningu siłowego i ćwiczenia aerobowe. Wśród innych, coraz bardziej popularnych na świecie, metod rehabilitacji i aktywizacji chorych wymienia się terapię fizyczną, zawodową oraz logopedyczną. Pozafarmakologiczne metody leczenia powinny rozpoczynać się zaraz po diagnozie i trwać przez cały okres trwania choroby.

• Leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona można najogólniej podzielić na pięć grup:
• leki zwiększające wytwarzanie dopaminy, takie jak lewodopa, i zwiększające jej uwalnianie, jak amantadyna,
• leki hamujące metabolizm dopaminy: selegilina, rasagilina, entakapon,
• eki pobudzające receptory dopaminergiczne: pergolid, bromokryptyna, lizuryd, piribedyl, pramipeksol, ropinirol, rotygotyna, apomorfina,
• leki cholinolityczne: triheksyfenidyl, biperiden, pridinol