Leczenie chorych z hormonowrażliwym rakiem gruczołu krokowego

Równolegle przyrost populacji pacjentów poddanych leczeniu z intencją radykalną spowodował, że rozsiew raka stercza jest coraz częściej manifestacją wtórnej progresji choroby [2]. Na ilościowe i jakościowe zmiany w napływie chorych z rozsianym rakiem stercza nakłada się dodatkowo rosnąca dostępność nowoczesnych metod diagnostyki w oparciu o narzędzia medycyny nuklearnej (badanie PET z choliną, PET-PSMA) oraz rosnąca populacja pacjentów z pogranicza raka miejscowo i systemowo zaawansowanego (pacjent z chorobą oligometastatyczną). Warto wreszcie zaznaczyć, że istotny wpływ na leczenie wszystkich omawianych grup pacjentów z rakiem stercza miała pandemia COVID-19, związane z nią odroczenia oraz działania powzięte w celu zminimalizowania zdrowotnych skutków opóźnień w leczeniu [3]. Powyższe zagadnienia powodują, że farmakoterapia systemowa zaczyna być dyskutowana w coraz szerszym spektrum, w tym jako uzupełnienie lub przygotowanie do leczenia radykalnego (neoadiuwantowa chemiohormonoterapia [4]).